Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ» ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ*
Χρειάστηκε να περάσει πάνω από ένας χρόνος μετά την μαζικότατη πορεία της 5ης Μαΐου του 2010 για να δούμε την ελληνική κοινωνία να βγαίνει από το καβούκι του φόβου που είχε κλειστεί και να στέλνει το μήνυμα «φτάνει, ως εδώ» σε κυβέρνηση και τρόικα.
Ένας χρόνος στον οποίο άλλαξαν πολλά, σχεδόν τα πάντα. Ένας χρόνος στον οποίο κατεδαφίστηκαν σαν τραπουλόχαρτα κατακτήσεις δεκαετιών, ένας χρόνος που ήταν αρκετός για να φέρει τους εργαζόμενους και τη νέα γενιά της χώρας πίσω στα επίπεδα του 1960.
Ένας χρόνος στον οποίο άλλαξαν πολλά, σχεδόν τα πάντα. Ένας χρόνος στον οποίο κατεδαφίστηκαν σαν τραπουλόχαρτα κατακτήσεις δεκαετιών, ένας χρόνος που ήταν αρκετός για να φέρει τους εργαζόμενους και τη νέα γενιά της χώρας πίσω στα επίπεδα του 1960.
Ένα χρόνο μετά, λοιπόν. Στο παρά πέντε πριν ολοκληρωθεί η πιο γρήγορη και βάναυση καπιταλιστική αναδιάρθρωση της μεταπολιτευτικής, τουλάχιστον, περιόδου, μία ανάσα πριν την οριστική υποθήκευση του παρόντος και του μέλλοντος των νέων ανθρώπων αυτής της χώρας με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την επιμήκυνση των βαρών ενός επαχθούς, άδικου και ταξικού χρέους, ο κόσμος αποφάσισε να βγει στους δρόμους, ή καλύτερα στις πλατείες.
Αυθόρμητα. Χωρίς τη διαμεσολάβηση ή την υποκίνηση της αριστεράς. Με σπίθα τη σπόντα των νεαρών Ισπανών προς τους έλληνες συνομηλίκους τους και με καταλύτη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η φωτιά άναψε.
Έφταναν, λοιπόν, μια σειρά αγανακτισμένων πολιτών για να συμπαρασύρουν χιλιάδες αγανακτισμένους συμπολίτες τους σε συγκεντρώσεις και να θέσουν τις βάσεις δημιουργίας ενός νέου κινήματος.
Την ίδια ώρα, η αριστερά παραμένει κλεισμένη στο δικό της καβούκι, αγκομαχώντας ανάμεσα στα διαχωριστικά τείχη που υψώνουν οι οργανωμένες δυνάμεις της, που αδυνατούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Αυθόρμητα. Χωρίς τη διαμεσολάβηση ή την υποκίνηση της αριστεράς. Με σπίθα τη σπόντα των νεαρών Ισπανών προς τους έλληνες συνομηλίκους τους και με καταλύτη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η φωτιά άναψε.
Έφταναν, λοιπόν, μια σειρά αγανακτισμένων πολιτών για να συμπαρασύρουν χιλιάδες αγανακτισμένους συμπολίτες τους σε συγκεντρώσεις και να θέσουν τις βάσεις δημιουργίας ενός νέου κινήματος.
Την ίδια ώρα, η αριστερά παραμένει κλεισμένη στο δικό της καβούκι, αγκομαχώντας ανάμεσα στα διαχωριστικά τείχη που υψώνουν οι οργανωμένες δυνάμεις της, που αδυνατούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Τμήμα της μάλιστα αντιμετωπίζει φοβικά, ενίοτε και εχθρικά, πρωτοβουλίες σαν τις συγκεντρώσεις των πολιτών στις πλατείες, επειδή ...δεν διαθέτουν σοσιαλιστική προοπτική. Προσπαθεί πίσω από εύκολους αφορισμούς να ξορκίσει τα δικά του φαντάσματα, την αμηχανία που του προκαλεί η αδυναμία του να είναι αυτό που θα οργανώσει τις αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας, τη θλίψη που του προκαλεί το γεγονός πως, στα μάτια μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, τα κόμματα της αριστεράς μπαίνουν στην ίδια «οικογενειακή φωτογραφία» του υπό αποδοκιμασία πολιτικού συστήματος μαζί με τα αστικά κόμματα.
Πριν από λίγο καιρό τα κόμματα της πορτογαλικής αριστεράς, αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, ίσως για να μην τους ακούσουμε και ξυπνήσουμε οι έλληνες αριστεροί και αριστερές, παραμέρισαν τις προγραμματικές τους διαφορές και αποφάσισαν συμπαραταγμένα να αντιμετωπίσουν τη μνημονιακή λαίλαπα τρόικας και πορτογαλικής κυβέρνησης που απειλεί να κάψει τον κόσμο της εργασίας και την νεολαία της ιβηρικής χώρας.
Η σπίθα λοιπόν άναψε. Είναι καιρός οι «αγανακτισμένοι» αριστεροί, αυτοί που κατεβήκαμε και αυτοί που λείπαμε από τις χθεσινές συγκεντρώσεις, να παίξουμε το ρόλο του καταλύτη και να συμπαρασύρουμε και τους υπόλοιπους συντρόφους μας σε έναν αγώνα για μια ενωμένη, αποτελεσματική και ριζοσπαστική αριστερά στη χώρα μας, που θα μπορέσει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τα εισοδήματα εργαζομένων και συνταξιούχων, που θα αμφισβητήσει το χρέος που στραγγαλίζει την ελληνική κοινωνία και που μέσα από τη συμπαράταξη θα ανοίξει δρόμους ανατροπής για μια νέα, προοδευτική πολιτική προς όφελος των πολλών.
Μια αριστερά, που μόνο υπό αυτές τις συνθήκες, μπορεί να διασφαλίσει ότι η φωτιά που άναψε με τους αγανακτισμένους πολίτες δεν θα κάψει μαζί με τα ξερά και τα χλωρά...
Πριν από λίγο καιρό τα κόμματα της πορτογαλικής αριστεράς, αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, ίσως για να μην τους ακούσουμε και ξυπνήσουμε οι έλληνες αριστεροί και αριστερές, παραμέρισαν τις προγραμματικές τους διαφορές και αποφάσισαν συμπαραταγμένα να αντιμετωπίσουν τη μνημονιακή λαίλαπα τρόικας και πορτογαλικής κυβέρνησης που απειλεί να κάψει τον κόσμο της εργασίας και την νεολαία της ιβηρικής χώρας.
Η σπίθα λοιπόν άναψε. Είναι καιρός οι «αγανακτισμένοι» αριστεροί, αυτοί που κατεβήκαμε και αυτοί που λείπαμε από τις χθεσινές συγκεντρώσεις, να παίξουμε το ρόλο του καταλύτη και να συμπαρασύρουμε και τους υπόλοιπους συντρόφους μας σε έναν αγώνα για μια ενωμένη, αποτελεσματική και ριζοσπαστική αριστερά στη χώρα μας, που θα μπορέσει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τα εισοδήματα εργαζομένων και συνταξιούχων, που θα αμφισβητήσει το χρέος που στραγγαλίζει την ελληνική κοινωνία και που μέσα από τη συμπαράταξη θα ανοίξει δρόμους ανατροπής για μια νέα, προοδευτική πολιτική προς όφελος των πολλών.
Μια αριστερά, που μόνο υπό αυτές τις συνθήκες, μπορεί να διασφαλίσει ότι η φωτιά που άναψε με τους αγανακτισμένους πολίτες δεν θα κάψει μαζί με τα ξερά και τα χλωρά...
*Ο Παναγιώτης Αθανασιάδης είναι μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού
Πρωτότυπη δημοσίευση εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου