Η Δημοκρατία του Maalox και η χούντα του… Schumacher

Η Δημοκρατία του Maalox και η χούντα του… Schumacher

            Έχοντας περάσει κάτι παραπάνω από ένα εικοσιτετράωρο από την πιο «μαύρη» Τετάρτη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και με τον «κουρνιαχτό» από τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα της ΕΛ.ΑΣ. να έχει καταλαγιάσει, ήρθε η ώρα για μερικές πιο ψύχραιμες σκέψεις. Η ειρηνική «ανακατάληψη» της πλατείας Συντάγματος την Πέμπτη 30 Ιουνίου και η μεγαλύτερη σε όγκο λαϊκή συνέλευση που έχει γίνει κατά τις 37 αυτές μέρες ήταν οι καλύτερες απαντήσεις στην αλόγιστη και απαράδεκτη αστυνομική βία του προηγούμενου διήμερου και αυτό αποτελεί μια τεράστια σε σημασία ηθική νίκη του «κινήματος της πλατείας». Προσωπικά, από τη συμμετοχή μου στις κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών βγήκα, ειλικρινά, πολλαπλά κερδισμένος… Όχι, δεν είμαι από τους ωφελημένους του Μεσοπρόθεσμου (φευ!)· απλά είχα την ευκαιρία να βγάλω, εν μέσω λευκών και πορτοκαλί καπνών, μερικά χρήσιμα συμπεράσματα. Και κυρίως να διαπιστώσω, ότι έννοιες και συμπεριφορές που θεωρούσαμε χαμένες ή ξεχασμένες, όχι απλά εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά αναπτύσσονται με νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά.

            Ποιος απ’ όσους συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις της Τρίτης 28 και της Τετάρτης 29 του Ιούνη θα ξεχάσει τα κορίτσια και τα αγόρια με τα «ψεκαστήρια» που κυκλοφορούσαν μέσα στα μπλοκ των διαδηλωτών και δρόσιζαν με διαλυμένο σε νερό Maalox τα μάτια, το πρόσωπο, τα χέρια και το στόμα όποιου χρειαζόταν βοήθεια;;; Νέοι άνθρωποι που μόλις πέρασαν το κατώφλι της ενηλικίωσης βοηθούσαν αδιακρίτως ανθρώπους που δεν ήξεραν, αλλά τους έφερνε κοντά όχι μόνον αυτός καθεαυτός ο κοινός αγώνας, αλλά και η κοινή ανάγκη ο αγώνας αυτός ν’ αντέξει, σωματικά και – κυρίως – ψυχολογικά. Ποιος θα ξεχάσει τους άγνωστους «διπλανούς», που τροφοδοτούσαν τους γύρω τους στο «πιτς φυτίλι» με σωληνάρια Riopan, με μάσκες, χαρτομάντηλα, ό,τι τέλος πάντων μπορούσε να φανεί εκείνη τη δύσκολη ώρα χρήσιμο, ώστε αυτοί να νιώσουν καλύτερα, ν’ αντέξουν το «κάψιμο» των σωθικών τους, τη δύσπνοια, το ακατάσχετο δάκρυσμα και το τσούξιμο στα μάτια και σε όλα τα ακάλυπτα μέρη του σώματός τους;;; Ποιος θα ξεχάσει τους μαγαζάτορες στα στενά του Ψυρρή που, αντί να κατεβάσουν ρολλά και να περιμένουν να περάσει η «μπόρα», προσέφεραν νερό και καθίσματα «κάλυψης-απόκρυψης» στους κυνηγημένους από τους «Δελτάδες» διαδηλωτές;;; Ποιος θα ξεχάσει την αυταπάρνηση των γιατρών, στις στάσεις του Μετρό και σε άλλα σημεία, που έκαναν ό,τι μπορούσαν και δεν μπορούσαν, ώστε ν’ ανακουφίσουν τους τραυματίες και όσους αντιμετώπισαν αναπνευστικά προβλήματα, αντιμετωπίζοντας, εκτός των άλλων, και τον κυνισμό και την απανθρωπιά των «οργάνων της τάξης», που τους «έλουζαν» με χημικά και δεν επέτρεπαν την πρόσβαση σε ασθενοφόρα;;; Ποιος θα ξεχάσει τους εθελοντές που βοήθησαν στη διακομιδή με κάθε μέσο των σοβαρών περιστατικών στα πλησιέστερα νοσοκομεία, είτε ως γιατροί και νοσηλευτές, είτε ως απλοί συνοδοί;;; Ποιος, τέλος, θα ξεχάσει όλους αυτους, που τους έτυχε να βρεθούν δίπλα σε όσους έπεφταν στο έδαφος, είτε αιμόφυρτοι από τα χτυπήματα των γκλομπ των ΜΑΤατζήδων, είτε ασθμαίνοντες από τα χημικά και τα ασφυξιογόνα και κάλεσαν σε άμεση βοήθεια, σώζοντας έτσι, πιθανότατα, ανθρώπινες ζωές;;;

            Το κίνημα της πλατείας Συντάγματος ανέδειξε κατά κύριο λόγο το αίτημα για περισσότερη και καλύτερη δημοκρατία στους θεσμούς, όπως επίσης και την εφαρμογή της αποκαλούμενης «άμεσης δημοκρατίας» σε διαδικασίες όπως οι λαϊκές συνελεύσεις. Για το αν οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες μπορούν να έχουν καθολική εφαρμογή ή όχι, μπορεί να αναπτυχθεί ένας ολόκληρος προβληματισμός, ο οποίος όμως δεν είναι της παρούσας στιγμής και, σίγουρα δεν αποτελεί το αντικείμενο του παρόντος άρθρου. Για μένα όμως, το «κίνημα της πλατείας» ανέδειξε και ένα άλλο τύπο δημοκρατίας: τη Δημοκρατία του Maalox, τη δημοκρατία της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της άδολης και χωρίς προσδοκία οφέλους αλληλοβοήθειας. Τη δημοκρατία όπου, ο κάθε τυχών άγνωστος (ή η κάθε τυχούσα άγνωστη) που χρειάζεται βοήθεια, γίνεται «αδελφός» ή «αδελφή», σύντροφος και συντρόφισσα, φίλος και φίλη… Που οι «προμήθειες» σε αντιόξινα, σε μάσκες, σε μαντήλια, σε εξοπλισμό προστασίας γενικά, αποτελούν κοινό κτήμα… Ποιος θα μπορούσε, άραγε, να φανταστεί καλύτερη εφαρμογή της «οικονομικής δημοκρατίας», έστω και σε αυτό το επίπεδο;;;

            Πριν από μερικά χρόνια, οι περισσότεροι από εμάς πιστεύαμε (και όχι εντελώς άδικα) ότι στη χώρα μας ο λαός έχει απωλέσει μερικά από τα καλύτερα χαρακτηριστικά του ενώ, αντίθετα, έχει καλλιεργήσει στον υπέρτατο βαθμό τα όποια ελαττώματά του. Αποδείχθηκε στην πράξη, ότι οι έννοιες της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της μοιρασιάς και της αλληλοβοήθειας είναι ακόμη ζωντανές στην ελληνική κοινωνία. Το ακόμη πιο παρήγορο είναι, ότι στην ανάδειξη αυτών των εννοιών πρωτοστατούν τα νέα παιδιά, οι εικοσάρηδες, οι εικοσιπεντάρηδες, οι τριαντάρηδες… Γιατί σε μερικά χρόνια από τώρα, αυτοί ακριβώς θα αποτελούν τον βασικό κορμό της ελληνικής κοινωνίας και αυτοί θα δίνουν τον τόνο σε αυτήν. Και αυτό το λέω, χωρίς να θέλω με κανένα τρόπο να αδικήσω τις μεγαλύτερες γενιές. Απλά, πεποίθησή μου είναι (και όχι μόνο δική μου, μάλλον) ότι ο «άνεμος των αλλαγών» έρχεται πάντα από τις νεότερες γενιές…

            Ε, ναι λοιπόν!!! Σε αυτή τη «Δημοκρατία του Maalox» πιστεύω κι ελπίζω… Αντίθετα, αυτοί που φέρουν βαρύτατες ευθύνες για το «διήμερο χούντας» που ζήσαμε στο κέντρο της Αθήνας στις 28 και 29 Ιούνη, θα πρέπει να νιώθουν ήδη στο πετσί τους, το πόσο λίγος χρόνος τους έχει μείνει «εκεί πάνω»… Ειδικά δε, ο φερόμενος και ως «Υπουργός Προστασίας του Πολίτη», θα πρέπει κατά πάσα πιθανότητα να αποδεχθεί (και διόλου τυχαία!!!) τη γερμανική εκδοχή του επιθέτου του (καθότι, για όσους δεν το γνωρίζουν, «Schumacher» ίσον «Παπουτσής») και να μιμηθεί τον «συνονόματό» του πιλότο της Φόρμουλας 1, οδηγώντας τον εαυτό του με μεγάλη ταχύτητα και με όση ασφάλεια μπορεί να του προσφέρει το στενό cockpit ενός μονοθέσιου, στην έξοδο…

30 Ιουνίου 2011

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ

(Απόφοιτος Σχολής Δημοσιογραφίας

Πανεπιστημίου Ροστόβ-να-Ντονού Ρωσίας)

(Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα www.iskra.gr στις 01/07/2011

Φλερτάροντας με τον θάνατο

Φλερτάροντας με τον θάνατο

Πέμπτη, 30 Ιούνιος 2011 18:02

του Γιώργου Αυγερόπουλου

Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι  και διεφθαρμένοι.  Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.

Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.

Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα "γιουρούσι" όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. "Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;" με ρώτησε αγανακτισμένος. "Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα"  μου είπε με νόημα χαμογελώντας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή. Δεν είναι κουκουλοφόροι. Δεν πετάνε πέτρες. Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά - μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος.  Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες  προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά. Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ' τα αίματα. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν. Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον  άλλον.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος - ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι - και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.

Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη. Ένιωσα τον φόβο του θανάτου. Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα - έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ. Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.

Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο "Προστασίας του Πολίτη" (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:

1. Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί; Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά  πετώντας κρότου - λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.
2. Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν  τραυματίες καθ' όλη την διάρκεια των συγκρούσεων. Δεν ήταν "κουκουλοφόροι", γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς "εδώ είναι ιατρείο" αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι. Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν.  Όπως μας είπε ένας γιατρός "Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες." Τα μάζεψαν άρον - άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.
3. Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω. Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων.   Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο  χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι: "Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει"
4. Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;
5. Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή: Γιατί με χτυπήσατε; Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας. Επειδή όμως εγώ  δεν γνωρίζω τον "ανώνυμο" ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση. Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής. Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα. Με κοιτούσε μες στα μάτια. Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: "Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε". Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε. Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την... "παρεξήγηση". Παρεπιπτόντως: Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί,  που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα "Δημοσιογράφος" και δεν με πείραξαν. Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.  

Είμαστε εδώ. Είμαστε μαζί. - Επιστολή στην Πλατεία Συντάγματος από τους πανεπιστημιακούς του ΕΜΠ

Είμαστε εδώ. Είμαστε μαζί.

Επιστολή στην Πλατεία Συντάγματος από τους πανεπιστημιακούς του ΕΜΠ

Ένας άνεμος ελπίδας ξεκινάει από τις πλατείες όλης της Ελλάδας. Ένας άνεμος αγώνα, συλλογικότητας και αλληλεγγύης, κόντρα στην ηττοπάθεια, το μαρασμό, το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που πάει να κατακλύσει και να γονατίσει την ελληνική κοινωνία.

Και δεν μπορούσε ένα τέτοιο ρεύμα παρά να γεννηθεί από ένα αποφασιστικό «φτάνει πιά!» προς τον υποτιθέμενο μονόδρομο του Μνημονίου, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στην καταστροφή και το λαό σε βαθειά δυστυχία. Ένα αποφασιστικό «φύγετε!» προς τις δυνάμεις που μιλούν εξ ονόματος του λαού, την ίδια ώρα που προωθούν κυνικά τις πιο αντιλαϊκές «λύσεις». Όμως ο λαός είναι σήμερα παρών, ένα πολύχρωμο ποτάμι κατακλύζει τις πλατείες, αγωνίζεται για να ξανακερδίσει τη ζωή και την ελπίδα για το μέλλον.

Το «κίνημα των πλατειών» τρομάζει τους κρατούντες. Αφού απέτυχαν αρχικά να το πνίξουν στην αφάνεια, εξαφανίζοντάς το από τα ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σήμερα, λύκοι ενδεδυμένοι με προβιά προβάτου έχουν βάλει μπροστά μια εξαιρετικά επικίνδυνη επιχείρηση συκοφάντησης. Είναι τάχα το κίνημα των πλατειών αντιδημοκρατικό! Αλλά αυτό δεν αποτελεί μια απόδειξη για το πώς εννοούν τη Δημοκρατία; Άραγε η Δημοκρατία λειτουργεί καλά όταν ο λαός είναι στο περιθώριο και υπακούει αγόγγυστα όλες τις προσταγές; Όταν αποφασίζουν άλλοι και μάλιστα ενάντια στα συμφέροντά του; Όταν οι επιθυμίες, οι ανάγκες, τα όνειρά του αγνοούνται προκλητικά; Ή μήπως αυτό αποτελεί προετοιμασία της κοινής γνώμης για ένα χτύπημα του κινήματος αυτού με ωμή βία; Είναι δυνατόν να φτάσουν μέχρις εκεί; Τα γεγονότα της 15/06 μας προβληματίζουν έντονα. 

Οι φωνές από τις πλατείες για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» συγκινούν βαθειά την πανεπιστημιακή κοινότητα του ΕΜΠ. Σήμερα που το δικαίωμα για μια ανθρώπινη ζωή γίνεται βορά στις ανεξέλεγκτες δυνάμεις των αγορών, σπρώχνοντας μεγάλα τμήματα του λαού μας στη μιζέρια και στο περιθώριο. Σήμερα, που η Δημόσια Ανώτατη Εκπαίδευση δέχεται σφοδρή επίθεση, με στόχο να καταστεί ξανά αποκλειστικό προνόμιο των «εχόντων και κατεχόντων» και προνομιακό πεδίο επιχειρηματικής δράσης. Σήμερα, που ενώ περισσεύουν τα λόγια υπέρ μιας ανάπηρης -τελικά- δημοκρατίας αποστεώνεται το πραγματικό περιεχόμενο της Δημοκρατίας. Σήμερα, που εγχώριοι και υπερεθνικοί «άρχοντες και αφέντες», επιχειρούν να τρομοκρατήσουν ένα ολόκληρο λαό πως αν δε θυσιαστεί εθελοντικά στους βωμούς των αδηφάγων αγορών, θα οδηγηθεί στη φτώχεια και στην καταστροφή. Σήμερα, το σύνθημα αυτό, που ταυτίστηκε με μια μεγαλειώδη ανάταση της ελληνικής κοινωνίας, ζεσταίνει ξανά τις καρδιές των ανθρώπων και οπλίζει τις θελήσεις τους.

Είμαστε εδώ. Είμαστε μαζί.

1. Αγγελόπουλος Βένιος

2. Αναγνωστόπουλος Κωνσταντίνος

3. Αντωνοπούλου Σοφία

4. Αποστολόπουλος Γιώργος

5. Αραγεώργης Αριστείδης

6. Αυγερινού-Κολώνια Σοφία

7. Βαΐου Ντίνα

8. Βασιλάτος Παναγιώτης

9. Βοζάνη Αριάδνη

10. Γρηγοριάδης Γιάννης

11. Γυπαράκης Γιώργος

12. Δαμίγος Δημήτρης

13. Δουφεξοπούλου Μαρία

14. Εφεσίου Ειρήνη

15. Θεοτόκογλου Ευστάθιος

16. Ιωαννίδου Μαρία-Παρασκευή

17. Καλιαμπάκος Δημήτρης

18. Καλτσούνης Αντώνης

19. Καραδήμας Κώστας

20. Καρβουντζή Κωνσταντίνα

21. Καφρίτσα Μαρία

22. Κέκος Δημήτρης

23. Κλαμπατσέα Ρένα

24. Κοντού Εύη

25. Κουρνιάτη Μαρία

26. Κουτούγκος Άρις

27. Κωνσταντινίδου Έλενα

28. Λάσκαρης Νίκος

29. Λόης Ευριπίδης

30. Μαθιουλάκης Δημήτρης

31. Μαΐστρος Γιάννης

32. Μαΐστρου Ελένη

33. Μαρκάτος Νικόλαος

34. Μάρκου Μαρία

35. Μαρλαντή Μαρία

36. Μενεγάκη Μαρία

37. Μηλιός Ιωάννης

38. Μίχα Ειρήνη

39. Μιχαλακόπουλος Θόδωρος

40. Μιχάλτσος Γεώργιος

41. Μονεμβασίτου Αλέκα

42. Μπαλτάς Αριστείδης

43. Μπελαβίλας Νίκος

44. Μπενάρδος Ανδρέας

45. Νικολάου Δήμητρα

46. Παγουρτζής Άρης

47. Παναγιωτάτου Ελισάβετ

48. Παναγιωτουνάκος Δημήτρης

49. Παπαϊωάννου Αγνή

50. Παπαϊωάννου Αναστάσιος

51. Παπαλεξόπουλος Δημήτρης

52. Περράκη Μαρία

53. Πορτάλιου Ελένη

54. Ρόζος Δημήτρης

55. Σαγιάς Ίων

56. Σπαθής Γεράσιμος

57. Σταυρίδης Σταύρος

58. Στρατηγέα Αναστασία

59. Τσακαλάκης Κωνσταντίνος

60. Τσινιάς Ιωάννης

61. Τσιράκη Σοφία

62. Τσούρας Βασίλης

63. Φωτίου Θεανώ

64. Χριστοδουλίδης Κώστας

65. Χριστοδούλου Γεώργιος

66. Χριστοφόρου Ευάγγελος

Η συζήτηση για την Αμεση Δημοκρατία

Το πείσμα, το πάθος και η αποφασιστικότητα είναι φανερά στην πλατεία Συντάγματος. Η συζήτηση για την Άμεση Δημοκρατία έκανε φανερή και την ωριμότητα ενός κινήματος που αντιστέκεται, διαμαρτύρεται αλλά ταυτόχρονα προβληματίζεται  και συζητάει δημοκρατικά για θέματα που μέχρι τώρα αφορούσαν τους «ειδικούς».

Χιλιάδες απλοί άνθρωποι κάθε ηλικίας άκουσαν χθες (17/6) τους έξι ομιλητές που με τις τοποθετήσεις τους πρόσφεραν τροφή για σκέψη, αναφέρθηκαν στις ιστορικές ρίζες του ζητήματος της άμεσης δημοκρατίας  και σκιαγράφησαν το μέλλον ενός νικηφόρου κινήματος που ήδη έχει οδηγήσει σε βαθιά κρίση ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Κάνοντας μια σύντομη, από μνήμης, αναφορά στις τοποθετήσεις θα έλεγα τα εξής:

Ο Γιώργος Οικονόμου επικέντρωσε την τοποθέτησή του στο παράδειγμα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, επιχειρηματολογώντας για την αξία της εναλλαγής των εκπροσώπων μέσω κλήρωσης και όχι μέσα από εκλογικές διαδικασίες που οδηγούν στην παγίωση του διαχωρισμού «αιρετών» και «λαού».

Ο Γιώργος Αναστασόπουλος έκανε μια καθολική κριτική του φαντασιακού και των αρχών πάνω στις οποίες είναι δομημένη αυτή η κοινωνία, ανοίγοντας τα ζητήματα της αποανάπτυξης, της  συλλογικής απελευθερωσης ενάντια στο σημερινό μοντέλλο ανταγωνιστικότητας, αλόγιστης καταστροφής του περιβάλλοντος, απορρύθμισης και καταστροφής της ζωής των απλών ανθρώπων.

Ο Μανώλης Γλέζος εντυπωσίασε με την τοποθέτησή του ότι η αριστερά εξακολουθεί να μένει αμήχανη ή και εχθρική μπροστά στην αδιαμεσολάβητη εμφάνιση των μαζών ενώ στο δεύτερο μέρος της τοποθέτησής του αναφέρθηκε στην εμπειρία άμεσης δημοκρατίας στον Απείρανθο της Νάξου.

Ο Σταύρος Σταυρίδης με παραδείγματα από τους Ζαπατίστας μίλησε για υπαρκτά πειράματα αυτοκυβέρνησης όπου οι παραγοντισμοί υποτάσσονται στο κοινό συμφέρον με την ενεργή επαγρύπνηση ολόκληρης της κοινωνίας.

Ο Κώστας Δουζίνας, ερχόμενος από την Αγγλία, αναφέρθηκε τον διεθνή αντίκτυπο του κινήματος της πλ. Συντάγματος  λέγοντας πως οι εξελίξεις παρακολουθούνται στενά από τους λαούς όλης της Ευρώπης που ετοιμάζονται να ακολουθήσουν το ελληνικό παράδειγμα ενώ μίλησε και για την ανάγκη αποκρυστάλλωσης αυτού του κινήματος σε συγκεκριμένες κατακτήσεις.

Ο Γιώργος Κατρούγκαλος μίλησε για την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας ενώ επιχειρηματολόγησε για την ανάγκη μορφοποίησης ενός κόμματος – αντίπαλου δέους στο κατεστημένο πολιτικό σύστημα.

Συνολικά, ήταν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση που έθεσε επί τάπητος τα κρίσιμα ζητήματα που βρίσκονται μπροστά μας. Πιο συγκεκριμένα, το ερώτημα παραμένει ανοιχτό: Μετά το μνημόνιο, τι; Μετά την διαφαινόμενη επικράτηση αυτού του κινήματος ποιά θα μπορούσαν να είναι τα επόμενα βήματά μας, ποιο είναι το όριο και ποιές οι στοχεύσεις μας;

Είναι φανερό πως η συζήτηση  έκανε φανερή για άλλη μια φορά την ύπαρξη δύο, χοντρικά, τάσεων:

Η «συνετή», «ρεφορμιστική» άποψη βλέπει τον ορίζοντα αυτού του κινήματος στη συγκρότηση ενός (αμεσοδημοκρατικού ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε) κόμματος που θα υπερασπίζεται μέσα στην ίδια τη βουλή τις αρχές του κινήματος, όταν αυτό υποχωρήσει και εκφυλιστεί.

Η «ριζοσπαστική», «επαναστατική» άποψη θεωρεί ότι η ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής , αν δεν συνοδεύεται από ένα συνολικό σχέδιο, απλώς  θα μας επαναφέρει στα προηγούμενα αδιέξοδα, ότι ένα τέτοιο συσσωρευμένο ανθρώπινο δυναμικό θα πρέπει να ανοίξει το ζήτημα του απλώματος της άμεσης δημοκρατίας  στους χώρους δουλειάς, για μια κοινωνία που δεν θα κινείται με βάση τον ανταγωνισμό και το κέρδος.

Υπάρχει ένα πρόσφατο αρνητικό παράδειγμα: Οι γερμανοί Πράσινοι σχηματίστηκαν σαν κομματική «αποκρυστάλλωση» ενός μαζικού, ριζοσπαστικού κινήματος. Λίγα χρόνια αργότερα, κατέληξαν άλλος ένας κυβερνητικός, διαχειριστικός σχηματισμός που χειρίζεται επάξια τις δουλειές του γερμανικού καπιταλισμού.

Για ένα κίνημα που κατάφερε σε λίγες μόνο βδομάδες να οδηγήσει μια κυβέρνηση σε εσπευσμένο ανασχηματισμό, να κλονίσει τα διεθνή χρηματιστήρια, να υποχρεώσει τους παλαιολιθικούς γραφειοκράτες της αριστεράς να το σεβαστούν και να σκορπίσει αυτοπεποίθηση και χαμόγελο στον κόσμο, η συνέχεια είναι η αποφασιστική δράση και όριο είναι ο ουρανός…

Πρωτότυπη δημοσίευση Λαθρομετανάστης

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ - ΕΞΙ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ - ΕΞΙ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

1. Είναι πλέον σαφές ότι αυτό που άρχισε στις πλατείες στις 25 Μάη είναι μια ποιοτικά καινούργια φάση στον « παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο » που άρχισε με την ψήφιση του Μνημονίου. Μια φάση εξεγερσιακή, χαμηλής έντασης προς το παρόν, που μπορεί όμως να αποκτήσει διαφορετικά χαρακτηριστικά όσο πλησιάζει η στιγμή της προβλεπόμενης (με βάση τα ως τώρα δεδομένα) στιγμής τηςκρίσιμης αναμέτρησης, δηλαδή της ψήφισης του νέου Μεσοπρόθεσμουμνημονίου της κυβέρνησης με την τρόϊκα.

Ηδη μπορούμε να πούμε ότι η ορμητική και παρατεταμένη, αλλά ταυτόχρονα και αδιαμόρφωτη, ή μάλλον « υπό διαμόρφωση », είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο αλλάζει συνολικά τα ως τώρα δεδομένα. Οποια κι αν είναι η έκβαση αυτού του συγκρουσιακού κύκλου, δεν θα υπάρξει επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί. Οποια δύναμη δεν είναι σε θέση να το κατανοήσει και να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα θα σαρωθεί από τις εξελίξεις. Και πρωτ'απ΄όλες η αριστερά.

Η ελληνική τραγωδία ζητεί πολιτική κάθαρση

Η ελληνική τραγωδία ζητεί πολιτική κάθαρση Του Πετρου Παπακωνσταντινου Εδώ και ενάμιση χρόνο, η επικρατούσα αφήγηση ήθελε το πρόβλημα της Ελλάδας να είναι μονοδιάστατα οικονομικό, το οικονομικό πρόβλημα μονοδιάστατα δημοσιονομικό και το δημοσιονομικό πρόβλημα μονοδιάστατα ζήτημα υπερδιόγκωσης ενός σπάταλου κράτους. Αυτή η ακολουθία των αναγωγών οδηγούσε στην ουσιαστική κατάργηση της πολιτικής: εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν και ο μόνος δρόμος που επιβάλλεται «αντικειμενικά» είναι εκείνος της δρακόντειας λιτότητας. Ολα δείχνουν, ωστόσο, ότι βαίνουμε προς αλλαγή σελίδας. Η μνημονιακή πολιτική καταρρέει όχι εκ των έξω, από απεργούς ή «Αγανακτισμένους» (οι οποίοι μπορεί να αποδειχθούν μόνο πρόδρομο φαινόμενο σοβαρότερων, μελλοντικών αναταράξεων), αλλά εκ των έσω, υπό το βάρος της ίδιας της νίκης της. Εδώ δεν πρόκειται για ιδεολογική τοποθέτηση, αλλά για απλή καταγραφή του πασιφανούς: Η οικονομία συρρικνώνεται κατά 8.5% εντός διετίας και το χρέος, αντί να τιθασεύεται, μεγεθύνεται ανεξέλεγκτα. Ενα χρόνο μετά το δάνειο των 110 δισ. και το Μνημόνιο Ι, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δανειστεί άλλα 100 δισ., με αντάλλαγμα το Μνημόνιο ΙΙ. Ενώ το φάρμακο αποδείχθηκε χειρότερο από την ίδια την ασθένεια, οι θεράποντες ιατροί το μόνο που έχουν να προτείνουν είναι ισχυρότερες δόσεις του ίδιου φαρμάκου. Με αυτά τα δεδομένα, το πρόβλημα της Ελλάδας έχει πάψει να είναι κυρίως οικονομικό. Αυτό που βιώνουμε είναι μια γενικευμένη κοινωνική, πολιτική και εθνική κρίση, όμοια της οποίας δεν έχουν ζήσει οι μεταπολεμικές γενιές. Η καταγεγραμμένη ανεργία υπερβαίνει το 16% (για τους νέους 42%) και το ποσοστό φτώχειας το 20%, ενώ οι αυτοκτονίες και η εγκληματικότητα αυξάνονται εκθετικά - μια πραγματική κοινωνική καταστροφή, εντελώς ασυνήθιστη για αναπτυγμένη χώρα του δυτικού κόσμου. Το χειρότερο είναι ότι δεν διαγράφεται προοπτική εξόδου από το τούνελ: όσοι πίστεψαν ότι μπόρα είναι θα περάσει σε ένα - δύο χρόνια, συνειδητοποιούν ότι έχουν μπροστά τους μια μαύρη δεκαετία, όπου το ένα Μνημόνιο θα διαδέχεται το άλλο κι η διαβόητη «εσωτερική υποτίμηση», που ήδη έριξε τους μισθούς των νέων ανθρώπων στα 520 ευρώ, θα έχει ως μόνο κάτω φράγμα τις εργασιακές σχέσεις τύπου Μπανγκλαντές. Απότοκος του δραματικού κοινωνικού προβλήματος είναι η πολιτική κρίση, η οποία τείνει να πάρει «καθεστωτικό» χαρακτήρα, με την περιρρέουσα οργή εναντίον της κυβέρνησης κατά πρώτο λόγο, αλλά και συνολικά του πολιτικού κόσμου, κατά δεύτερο. «Με την πολιτική μας τον ενάμιση τελευταίο χρόνο καταφέραμε να αδειάσουμε τις τράπεζες και να γεμίσουμε τις πλατείες», υποστήριξε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ ο Π. Κουκουλόπουλος, ενώ ο Δ. Καρύδης δήλωσε ότι «οι μισοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είναι σε κατάθλιψη και οι άλλοι μισοί στις πλατείες». Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει το γεγονός ότι ένα από κεντρικά συνθήματα που νοηματοδοτούν το κίνημα της πλατείας είναι εκείνο περί «πραγματικής Δημοκρατίας». Ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού έχουν την αίσθηση του εμπαιγμού. Ψήφισαν ένα ΠΑΣΟΚ που έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν» και υποσχόταν κεϋνσιανά μέτρα αναδιανομής υπέρ των ασθενεστέρων. Εισέπραξαν, όμως, μια σκληρότατη πολιτική που όχι μόνο δεν έχει λαϊκή νομιμοποίηση, αλλά ελέγχεται για αντισυνταγματικότητα: ποια διασταλτική ερμηνεία του Συντάγματος επιτρέπει απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων ή διορισμό ξένων επιτρόπων -συγγνώμη, «εμπειρογνωμώνων»- σε ελληνικά υπουργεία; Πώς επιτρέπεται να υπογράφει η Ελλάδα δανειακή σύμβαση με την οποία παραιτείται του δικαιώματος ασυλίας εθνικής κυριαρχίας και εκτίθεται σε αναγκαστική κατάσχεση δημόσιας περιουσίας από τους πιστωτές της, χωρίς καν να κυρωθεί μια τόσο σοβαρή σύμβαση από τη Βουλή; Φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται ότι η σύγχρονη ελληνική τραγωδία απαιτεί κάποιου είδους πολιτική κάθαρση, εξ ου και οι ταλαντεύσεις του μεταξύ δημοψηφίσματος και εκλογών. Επί του προκειμένου, υπάρχει το προηγούμενο του προέδρου Ντε Γκωλ κατά τον καυτό γαλλικό Μάιο του 1968. Στην αρχή έκλινε προς το ενδεχόμενο της απολυταρχικής εκτροπής, προτού το εν πολλοίς αυθόρμητο κίνημα εξελιχθεί σε κομμουνιστική επανάσταση (ταξίδεψε μάλιστα κρυφά στη γαλλική βάση του Μπάντεν-Μπάντεν, στη Γερμανία, για να σταθμίσει τα υπέρ και τα κατά ενός πραξικοπήματος). Τελικά, πείσθηκε από τον πρωθυπουργό του, Ζωρζ Πομπιντού, να ακολουθήσει την καθαρή λύση των βουλευτικών εκλογών, τις οποίες κέρδισε πανηγυρικά. Ωστόσο, σε αντίθεση με τη Γαλλία του ’68, στην Ελλάδα του 2011 δεν είναι ορατό το φάντασμα του κομμουνισμού, που θα μπορούσε να συσπειρώσει το «κόμμα του νόμου και της τάξης» γύρω από την κυβέρνηση. Αντί για «τον συμβιβασμό της Γκρενέλ» που προσέφερε στους ψηφοφόρους ο Πομπιντού -35% αυξήσεις στον κατώτατο μισθό και 10% στον μέσο- η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει να προσφέρει μόνο τα Μνημόνια Ι και ΙΙ. Τέλος, ο Γ. Παπανδρέου δεν είναι Ντε Γκωλ - ένας πολιτικός που έβγαλε τη Γαλλία από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και παρέλυσε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα επί χρόνια με την «πολιτική της άδειας καρέκλας», προκειμένου να διαπραγματευθεί σκληρά για τα εθνικά συμφέροντα, όπως εκείνος τα εννοούσε. Ισως εδώ ταιριάζει η παράφραση του Σλάβοϊ Ζίζεκ: Κάποτε η Ιστορία επαναλαμβάνεται, πρώτα σαν τραγωδία και ύστερα σαν φάρσα.

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων




Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει ότι ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξε ηγέτης  με πάθη. Όχι σαν εκείνα του πατέρα του, πάντως εξίσου ακατανίκητα. Οι κάτοικοι Ερυθραίας έχουν να λένε για την εμμονή του με το ποδήλατο (η οποία λίγο έλειψε να του κοστίσει μια τσακισμένη σπονδυλική στήλη) και το Λιμενικό Πόρου και ευρύτερου Αργοσαρωνικού για τις αμφιλεγόμενες επιδόσεις του στην κωπηλασία, που επιβάρυναν κατά τι το δημόσιο έλλειμμα με υπερωριακή απασχόληση σωστικού συνεργείου. Υπάρχει όμως και ένα πάθος που θα δυσκολευτούν να αμφισβητήσουν και οι πλέον κακόπιστοι: η προσήλωσή του σε μια ρηξικέλευθα νεωτερική αντίληψη περί Δημοκρατίας.